หลังจากที่ราเชล คอล์บได้รับการปลูกถ่ายประสาทหูเทียมเมื่อ 7 ปีก่อน เธอสามารถที่จะได้ยินเสียงบางส่วนได้มากขึ้น แต่ก็ยังคงไม่ชัดเจนเหมือนที่เราได้ยินคนคุยกัน หลังจากที่เธอไม่เคยได้ยินอะไรอีกเลยมาเกือบทั้งชีวิต การได้ยินเสียงเพื่อน เสียงคนที่เรารักเป็นความสุขที่เปี่ยมล้นไปด้วยน้ำตา และมาถึงคำถามที่ว่าเธอสามารถที่จะฟังเสียงเพลงได้หรือยัง มันเป็นอย่างไรกัน เมื่อ ราเชล อายุได้ 20 ปีเธอยังคงใช้เครื่องช่วยฟังอยู่ และบอกว่ามันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงพึมพำฟังไม่เข้าใจ นับจากนั้นก็ไม่เคยได้ยินเสียงเพลงอีกเลย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่เคยเล่นดนตรีมาก่อน ราเชล เป็นคนที่มีความสามารถในด้านดนตรี โดยเฉพาะเปียโน และกีตาร์ เธอเล่าว่ายังคงจำความสนุกที่ได้กดนิ้วลงบนโน้ตบนเปียโน
“เธอยังไม่ได้ยินเสียงเพลงอีกเหรอ” นี่เป็นคำพูดของบุคคลหนึ่งที่เธอเคยถูกถามเมื่อยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ในตอนนั้นเรานั่งอยู่ภายในร้านอาหารด้วยกัน โดยเดาว่าในร้านน่าจะมีเสียงเพลงจากดนตรีเล่นเพื่อสร้างบรรยากาศ เธอจึงตอบกลับไปว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ทำให้เขารู้สึกแย่ที่ทำให้ถูกต้องรู้สึกไม่ดีไปด้วย หลังขจากที่ได้ฝังประสาทหูเทียม ราเชล ก็เริ่มที่จะออกตามหาความหมายของเพลงอีกครั้ง โดยครั้งนี้เริ่มด้วยการหยิบโน้ตเปียโนมาดู สมัยก่อนเธอเคยไปดูงานดนตรี เป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความสุขและแรงบันดาลใจเป็นอย่างมากจนได้เก็บมาแต่งเป็นเพลงของตัวเอง
หลังจากที่ได้นั่งนึกคิดอะไรหลายๆ อย่าง จนทำให้ราเชลต้องลงมือทำอะไรจริงๆ เธอเริ่มที่จะเต้นรำ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม เธออยู่บนเวทีเต้นรำมีคนดูมากมาย พร้อมกับได้ยินเสียงเพื่อนๆ ร้องเพลงอยู่ข้างๆ แต่กลับไม่เข้าใจความหมายของมัน ทำให้เธอกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ตรงจุดนี้ และสำหรับคำถามที่ว่า “คุณได้ยินเสียงเพลงไหม” ในตอนนี้ฉันได้ยินมันมากกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยได้ยิน แต่เราอาจจะเข้าใจความหมายแตกต่างกันเสียหน่อย เพลงและดนตรีเป็นสิ่งที่ไพเราะน่าอัศจรรย์ใจ แต่มันไม่ได้ถูกถ่ายถอดออกมาเพียงผ่านเสียงเท่านั้น เรายังรับรู้มันได้จากการมอง การสัมผัส และความรู้สึก ดังนั้นคุณไม่อาจเข้าใจโลกของเธอได้หากคุณไม่เคยเป็นคนหูหนวกแบบเธอมาก่อน ดังนั้นด้วยเทคโนโลยีเราหวังว่าซักวันว่า จะช่วยให้คนอย่างพวกเธอได้มีโอกาสกลับมาได้ยินเสียงเพลงเหมือนคนปกติอีกครั้งหนึ่ง